Voor de workshop waren alle vrouwen uit de gemeenschap uitgenodigd en een stuk of twintig waren op de uitnodiging afgekomen. Na een paar vragen en oefeningen over innerlijke kracht liet Geke de vrouwen zien hoe ze door middel van een meditatie oefening, waarbij je eerst naar de geluiden om je heen luistert, zonder erbij te denken wat je hoort en daarna naar de geluiden in je lichaam luistert zoals ademhaling en het suizen in je oor. Door deze oefening met aandacht te doen kun je een beetje in jezelf keren, je eigen kracht voelen, en daardoor daarna meer open staan voor anderen en op die manier makkelijker problemen oplossen.
Het was erg bijzonder om mee te maken, ik voelde in mezelf een rust opkomen en ook de hele sfeer in de groep veranderde. Een vrouw begon te praten en bedankte Geke voor het ‘omarmen’ van hen, ze zei; er bestaat veel wantrouwen in de gemeenschap, maar eigenlijk zouden we elkaar moeten steunen. Ze vond het erg bijzonder dat er iemand van buiten kwam en dat deed.
Deze uitspraken brachten voor mij weer een paar puzzelstukjes van het favela leven op hun plek. Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in een favela en was ik onder de indruk van de levensvreugde en zorg voor elkaar in de buurt. Ook toen ik in Complexo de Alemão kwam viel me de gemeenschappelijkheid en de nooit aflatende hulp voor elkaar me op. Maar ik dacht ook in mijn achterhoofd: dat kan toch niet, dat je in zulke moeilijke omstandigheden leeft en altijd alles voor de ander doet. De middag in Borel viel het ‘masker’ van de favela af doordat ik voor het eerst echt vertrouwen zag en voelde en me besefte dat dat er normaal niet is. Mensen zijn vrolijk en blij naar buiten toe hoewel moeders vaak nachten niet slapen door de zorgen om hun kinderen. Vrouwen willen soms de hele dag de straat niet op omdat er zoveel geldzorgen zijn dat ze het gevoel hebben dat de hele wereld hun last is. Natuurlijk is het niet alleen een groot theaterspel maar achter de levens die iedere avond weer feest lijken met muziek en biertjes op straat schuilt ook wantrouwen en zorgen.
Deze middag in Borel heeft me weer een stukje genuanceerder beeld gegeven van de realiteit van favela bewoners.
This afternoon I attended an inspirational coaching workshop by a Dutch lady in Morro do Borel, a favela in the North-East of Rio, which suffered greatly during the drugs wars and has now an UPP. Women from the community were invited to attend the workshop in a space owned by the church. Most of them didn’t really know what to expect, most of the times they get a lecture about a topic, and most come primarily for the ‘tea’ (fruit, biscuits, juice, sweets) afterwards. The Dutch lady, with the unpronounceable name for the Brazilian women of Geke, asked them to stand in a circle and demonstrate how they stand when they feel like everything is too much and how they look when they feel strong. After some talking and questions about inner power (this had to be negotiated religiously: is it your power or is it God’s? A compromise was made by saying it is your own power, but it is given to you by God), Geke told the women she was going to give them a present, she was going to show them the button to turn off their worrying thoughts and feel tranquil. Then a very special thing happened. All the women were looking at Geke who was just staring into nothingness for a minute and turning into herself. The whole atmosphere changed and it seemed like a tranquility had settled in most of the women. After asking who had more and who had less worrying thoughts now, most hands rose in the air with less. After doing the exercise themselves, everyone felt the beneficiary workings of it and one woman, I think the oldest and most outspoken of them all, started to talk about how special it is, when someone from outside comes and embraces them in this way. ‘There is a lot of distrust in the community and we don’t embrace each other, but we should!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten